Afgelopen zondag was de Bruggenloop in Rotterdam, ik heb heel lang getwijfeld of ik wel zou gaan omdat ik vrijdag nog koorts had en ontzettend verkouden was. Maar ik kon het niet laten om gewoon te gaan, niet in een tijd waar ik op gehoopt had maar ik heb het toch gedaan!

Zondag ochtend begon ik de dag met pannenkoeken met appelstroop, 2 glaasjes bietensap en twee glazen water. Pannenkoeken zijn goed om te eten voor het sporten omdat er veel koolhydraten inzitten, dat wil ik best geloven want ik vind pannenkoeken heel lekker!

Mijn hardloopkleding deed ik vast aan omdat ik geen zin had om me bij de Kuip nog om te moeten kleden, ik pakte mijn spullen en om 12.00 vertrok ik richting Rotterdam, in Eindhoven moest ik overstappen en daar kocht ik bij AH To Go nog een banaan en een havermout koekje. Verder dronk ik onderweg nog zo’n 0,8l water en moest ik 2x naar het toilet, de eerste keer viel het nog mee maar in de tweede trein was het echt smerig. Uiteindelijk ben ik er met een pak zakdoekjes en een flesje desinfecterende handgel en mijn goede mik-techniek nog veilig uitgekomen. In de trein had ik nog steeds last van keelpijn en heb ik veel moeten hoesten en snotteren.

Bij de Kuip moest ik mijn startbewijs nog ophalen bij het wedstrijdsecretariaat omdat ik op de gastenlijst stond, daarna liep ik door naar de gratis kluisjes van ABN AMRO om mijn jas en tas in op te bergen. Ik heb echt moeite moeten doen om al mijn spullen erin te krijgen maar het was gelukkig gelukt! Daarna vlug naar startvak C.

De start – Het duurde 9 minuten na het startschot voordat ik over de start kwam. Snel deed ik mijn Nike + app aan en stopte ik mijn telefoon weg. Ik begon erg langzaam omdat het niet helemaal lukte om de lopers om mij heen in te halen, ik wilde niet te veel energie verliezen en het tussen de mensen door springen dus besloot dan maar rustig te starten.

2 t/m 5km – Bij 2 kilometer lukte me het dan eindelijk om wat mensen in te halen maar het lukte niet om me aan mijn gewenste pace van 6’20″ te houden, omdat mijn neus dicht zat had ik moeite met mijn ademhaling en ik wilde natuurlijk ook nog de finish halen dus besloot dat ik niet meer aan die pace mocht denken. Bij de Erasmus brug liep ik precies aan de verkeerde kant, alle wind ving ik op en het lukte me niet om rechts te gaan lopen. Na de Erasmus brug waren we bijna bij de eerste drinkpost waar ik besloot een bekertje water stilstaand leeg te drinken, lopend lukte me sowieso niet maar ook stilstaand kreeg ik heel slecht geslikt door mijn keelpijn. Na de drinkpost kwamen we bij het 5km punt dat ik in 33:00 bereikte, niet helemaal tevreden maar naar omstandigheden best oké.

6 t/m 10km – Het stuk na de 5km was erg saai, ik vond het heel langdradig en had ook geen idee waar de van Brienenoordbrug lag, ik dacht eerst namelijk dat het die rode brug was die ik al de hele tijd zag liggen (Willemsbrug) maar dat bleek ‘m helaas niet te zijn. Ook kreeg ik na de 5km last van mijn linkervoet, ik dacht dat ik mijn nieuwe sokken al goed getest had maar dat bleek helaas niet zo te zijn, ik voelde meerdere blaren ontstaan, Bij 7,5km, op de helft dus, ging het berg af en voor dat ik het wist waren we al bij de drinkpost waar ik weer stopte om water te drinken. De klim de van Brienenoordbrug ging me redelijk goed af, ik verloor niet al te veel snelheid en het lukte me om meerdere mensen in te halen.

10 t/m 15km – Het 10 kilometerpunt was op de van Brienenoordbrug en ik besefte me dat ik maar 1x eerder zo ver had gelopen zonder echt te pauzeren (tijdens de Ladiesrun) ik had had gelukkig het idee dat ik nog wel 5km vol kon houden dus dat gaf me moet om de brug af te sprinten, ik heb hier voor mijn gevoel ontzettend veel mensen ingehaald en ik had zelfs nog de tijd om te genieten van de prachtige zonsondergang! Wel voelde ik ook aan mijn andere voet een blaar ontstaan. Ik irriteerde me heel erg aan mijn Nike plus app die 500m voor liep op de signing bordjes aan de kant van de weg, ook klopte dus mijn pace die de app mij vertelde niet en bleek dat ik een stuk langzamer had gelopen dan dat ik dacht. 12 kilometer, wow nog nooit had ik verder dan 12km op een dag gelopen, een keer eerder liep ik 12km en twee keer eerder 11km alle keren nam ik pauze’s om bij de supermarkt drinken te kopen. Vanaf km 13 beelde ik mij in hoe ver 2 km in mijn wijk was ‘gewoon dat stuk tot aan het ziekenhuis’ dat hield ik toch nog wel vol?! Bij 14 km werd de pijn aan mijn voet weer erger, er leek ook geen eind aan te komen toen we een stuk op de Olympiaweg dubbel moesten lopen. Daarna gingen we de hoek om, volgens mij app waren we al op 15km maar ik kon nog geen finish zien. Toen we onder het stadionviaduct liepen begon ik met een eindsprintje, hier stond ik namelijk ook in mijn startvak dus het was niet meer ver tot de finish. Oeiii, en ik kreeg steken in mijn zij, sprintje was niet toegestaan helaas!

Finish!! – In 1:41:58 liep ik over de finish, whut ik begon opeens te huilen! Niet doen Jasmine, dat is echt stom. Oke, even slikken en de tranen waren weg. Ik vergat helemaal mijn app uit te zetten. We liepen rustig door toen we bij een paar stands kwamen. Een medaille, jaaa mensen loop door ik wil mijn medaille. “AA?” “Ja graag.” “Water?” “Oke.” “Warme thee?” “Wat?! Warme thee? “Ja hier staat ook suiker.” “Suiker? Aaaahh ik moet suiker!”. Ik kreeg het allemaal niet vastgehouden maar wilde ook niet op het stoepje gaan zitten omdat ik dan te veel af zou koelen.

Met mijn oortjes in belde ik mijn moeder op en ik stuurde mijn vriend een berichtje. Snel naar de kluisjes om me warm aan te kleden, gelukkig was het niet zo druk in de omgeving van mijn kluisje zodat ik nog een beetje relaxt mijn tas opnieuw kon organizen. Toen ik alles bij elkaar had liep ik richting de tram. Toen realiseerde ik me dat ik eigelijk best ‘slecht’ gelopen had, maar ik mocht van mezelf niet klagen! 9 maanden geleden begonnen met hardlopen en ik was de dagen ervoor ziek geweest en ik was nog verkouden.

De tram was hartstikke vol en ik paste er nog nét bij. Toen we bijna bij Rotterdam Centraal waren en het iets rustiger was geworden in de tram zag ik een meisje dat mij bekend voorkwam, toen ze haar jas opstroopte om te kijken hoe laat het was en ik een witte Nike+ Sportwatch zag, herkende ik Stacey. Toen we naar buiten liepen sprak ik haar aan, we hebben samen nog een warme chocomelk mét slagroom gedronken bij Starbucks want dat hadden we wel verdiend! Het was gezellig en leuk haar te ontmoeten, daarna nam ik de trein terug naar Sittard waar mijn vriend mij om 21.15 op het station oppikte. Ik was moe en van het lopen en niks doen in de trein en sliep nog lang en gelukkig ;-).